خوب حالا اينجام و اون اتفاق افتاد. طناب رو پاره كردم و رفتم. حالا چي؟ حالا هم به آينده اعتماد دارم، به همه چيش. يعني ديگه با اين اوضاع اگه بخوان شك كنم از بني اسراييل هستم. اما ديگه بحث ترديد و شك نيست. الان بحث كندن و جداييه! جدايي از عشقم هم نه، چون اون موقته، به اون مطمئنم. انگار يه دونه رو ميكاري و چندوقت نمي بينيش اما بعدا درخت تنومندي ميشه كه يه عمر برات ميوه ميده! يه جور سرمايه گذاريه كه به سودش مطمئنم. سخته اما ديگه طنابي ندارم.
موضوع سرمايه ايه كه دارم ميذارم. ميگن آشنايي يه اتفاقه اما جدايي يه اصله! جدايي هايي كه داشتم چه اونايي كه مردن و چه اونايي كه رفتن خارج مثل پويان و MH و كشي و تريپل ذره ذره بودن. يك غم بود و كم كم آروم ميشد چون از يه مجموعه فقط يه عضو كم ميشد. اما الان ميفهمم كه تريپل تو فرودگاه چي ميگفت! ميفهمم كه وضع من چقدر بدتره. مسن هاي فاميل كه شايد ديگه نبينمشون، دوستهام تو شركت. گوشه گوشه اون شركت، دونه دونه آدمهاش. الان ميگين با خودش حال كرد اما صميمي ترين همكار چند نفرم و اين بدتر ميكنه وضع رو. همه ميشن خاطره! هادي، سعيد، حامد، ميثم، آرش، كريم آبادي و از همه بدتر پرهام!!! چهار سال با اينا زندگي كردم. تو خوشي و ناخوشي با هم بوديم، درد دل كرديم واينجا آخرشه! وقتي حامد خارپاچه ميگه بيرون قرار بذاريم ميام تو شركت ياد گذشته ميافتم و حالم بد ميشه، ديگه وضع من معلومه.....
از حس وطن پرستي هم كه بگذريم....ديگه تهران و اصفهاني دركار نيست....هـــــــــي!
و بعد پدرم.....
و از همه بدتر مادرم....
فقط ميتونم سكوت كنم... اصلا نميدونم چي ميشه گفت.. يكي يه دونه، عزيز دردونه....يعني بعد من شاد ميمونن؟ يعني اين خونه خونه ميمونه؟ يعني باز هم دور هم جمع ميشيم؟ يادته پرهام ميگفتي چرا نوشتم " دفتر عمرم چنين برگي بخواهد باز ديد؟" اون حسم بود و حالا ميفهمم آدم چرا بايد به حسش اعتماد كنه! (مخصوصا به حس موش ها!!!).ــ

بازم خوبه كه تريپل اونجاست. ميدونين همه اينا رو چه جوري تحمل مي كنم؟ چشم انداز اين تلخي ها شيرين ترين صحنه زندگيمه و اين آرومم ميكنه! واقعا مثل قهوه تلخه! طعمش تلخه اما بوش مستت ميكنه! و مطمئنم كه ارزش نوشيدن رو داره.....