In GOD We Trust...

To My Special Friends ...

پسره! می دونی چقد دلم لک زده که یه وری بیافتم رو تختت و تو هم رو صندلی بشینی و در مورد هر مورد مزخرفی توی این دنیا از نیمکت پرسپولیس تا فلسفه خلقت کاملا جدی بحث کنیم! بحث که نه، بلند بلند عین پیرمردها نظر بدیم و هی همدیگه رو تایید کنیم! تا نصفه شب شه همه بخوابن من برم خونه! یا بشینیم با هم شراب یزنیم و من هی چرت بگم و تو هم بگی واقعا! می دونی که خیلی برام مهمی نه؟ می دونی که از ته دلم خوشبختی تو رو می خوام و هنوز هم نگرانتم که بدون نصایح مزخرف من که خودم هم حتی گوش نمی کردم داری چی کار می کنی؟ جات خیلی خالیه، خیـــــــلی....

اون یکی پسره! فکر نکن اگه چت نمی کنم و خبری ازم نیست تو رو یادم میره. درسته که من فقط هوات می کردم صبح تا شب ولی ته اون نگاهت یه چیزی بود که هیچوقت یادم نمیره! یه جور احترام واسه عشقم، یه جوری نگاه می کردی که انگار اون قسمت وجودم رو هم می بینی. انتظار نداشته باش تو رو یادم بره یا دلم برات تنگ نشه چون انتظار بیجاییه!

MHک(ام اچک!)ما که با هم بزرگ شدیم. میدونی، نمی فهمیدم که چرا اون سال گریه کردی تا موقع ای که اومدی اینجا! تو فرودگاه فهمیدم. اون موقع که از زور اشک نمی تونستم رانندگی کنم... به قول خودت bro! درسته که مسیر های زندگی مون جدا شده! اما من هیچوقت محبتی رو که تو تابستون 83 بهم کردی یادم نمیره...

توی مو فرفری هم همینطور! تحویل هم که نگیری عمو جان، تو هم جزء اونایی هستی که تو زندگیم نقش خیلی مثبتی داشتن و هیچ موقع نه تو رو یادم میره نه اگه بتونم کاری برات بکنم ازت دریغ می کنم. دلم تنگ شده که بشینیم سر یه قاشق که کی باید بشوره دعوا کنیم یا نیم ساعت قبل امتحان قلاق بزنیم.

چقدر تنها شدم!

آخرین بار اصلا یادم نمی آد که کی بود که همچین حسی داشتم. همیشه یکی رو داشتم، یکی که برای من بود. نه اینکه الان ندارم. الان کسی رو دارم که همّه همّه اش ماله خود خودمه! ولی نیست. بقیه هم نیستن. یه بغض بدی توی گلومه که گیر کرده. دلم تنگ شده که بشینم برا یکی درد دل کنم و های های گریه کنم.... ولی هیچ کدومتون نیستین!